Dit blog schreef ik 5 dagen nadat ik voor de tweede keer begon te bloeden een paar dagen na een positieve zwangerschapstest. Ik zat nog midden in het rouwproces. Deze tweede keer ging dat proces veel sneller en was het veel milder dan de eerste keer, maar het was er nog steeds. Ik hoop dat dit blog inzicht geeft in de pijn, verdriet en eenzaamheid waar vrouwen doorheen gaan tijdens een miskraam. Hopelijk helpt het om jezelf of een vriendin (en partner) beter te begrijpen en ondersteunen.

Weer. Een tweede keer. Een miskraam. Wéér een hele vroege, 2 dagen na de positieve test dit keer. Ik dacht dat ik het met die eerste keer wel gehad had. Dat ik één keer bij de statistieken waarbij het mis ging hoorde, dat ik dat van mijn lijstje kon strepen en nu gewoon onbezorgd zwanger zou worden. Naïef misschien, of hopeloos positief. Zo ben ik.

Het voelt dit keer anders dan die eerste keer. Toen wilde ik graag moeder worden, heel graag. Toen zat ik niet op mijn plek qua werk en was moeder worden dus een fijn doel om aan vast te houden. Toen dat misging was het gat groot. Nu werd dat gat opgevuld met een 1-jarige dochter (lekker getimed wel, een miskraam krijgen op de eerste verjaardag van je dochter), fijn werk, een stabiele woonsituatie en een basisgevoel van geluk. Die eerste keer was er onzekerheid of mijn lichaam dit wel zou kunnen, zwanger zijn. Het levende bewijs daarvan liep nu fladderend rond en dat gaf vertrouwen en rust voor de komende maanden. Ondanks dat het dus anders voelde, er meer rust was, meer vertrouwen, meer geluk, was er ook veel hetzelfde.

leegte

Ik was zwanger! Er zat een leventje in mij, er groeide leven in mijn buik. En nu, nu al niet meer. Nu ben ik weer leeg en alleen. Dit gevoel is denk ik moeilijk te begrijpen voor mensen die nooit een miskraam hebben gehad. Vanaf de positieve test, de bevestiging vaak van iets wat je al voelt, ben je ermee bezig: fantaseren, vooruitkijken en beseffen dat er iets in je groeit. Op de derde dag van het bloeden verloor ik het vruchtje. Zo’n 1 cm groot, ‘een klompje cellen’ zullen sommige het omschrijven, maar duidelijk al een begin van iets dat zou uitgroeien tot een baby. Onze baby.

rouw

Hoe je het ook went of keert, hoe vroeg je lichaam ook afscheid neemt van je baby, het is een rouwproces. Dit keer heb ik de eerste 2 dagen gehuild, kon ik het de derde dag al met droge ogen aan een vriendin vertellen en kwam het verdriet er na een week nog eens uit in een discussie met Alex. 1 stap verder, 2 stappen terug. Zoals rouw werkt als je afscheid van een dierbare neemt, zo werkt het vaak ook met een miskraam. Hoe vroeg het ook was! Deze tweede keer was het minder heftig dan die eerste keer, maar nog steeds heb ik gerouwd, gehuild, afscheid genomen en boos geweest.

eenzaamheid

Wow, wat heb ik me alleen gevoeld. Beide keren. De eerste keer meer dan de tweede keer doordat ik toen aan de andere kant van de wereld woonde. Maar op een of andere manier maakt een miskraam dat je je als vrouw eenzaam en alleen en leeg voelt. Alsof jij de enige bent die dit doormaakt, alsof alles in het universum zich tegen je keert en niemand snapt waar je doorheen gaan. Dit IS niet zo, want ook de tweede keer had ik lieve mensen om mij heen, genoot ik van de tijd met Roza en Alex. Toch hoorde ik mezelf aan het einde van de week tegen Alex zeggen: ik voel me eenzaam, alleen. Misschien wel omdat er dus een leventje in je groeide wat er nu niet meer is. Dat je samen was en nu weer alleen bent. Misschien wel omdat je andere zwangere buiken om je heen ziet en jij daar ook naar verlangt. Misschien wel omdat je denkt dat niemand snapt waar je doorheen gaat of omdat de mensen om je heen niet precies zeggen wat je op dat moment wil horen. Een miskraam vereenzaamt.

Maak je dit zelf mee? Weet dat je niet alleen bent. Praat erover, vertel je partner, je dichte vriendinnen, je liefste familie hoe je je voelt en hoe ze je kunnen bijstaan. Het is niet jouw schuld. Je bent niet alleen!

Ken je iemand die hier doorheen gaat? Knuffel, troost, vraag en luister! Kom niet met goedbedoelde adviezen maar wees er gewoon voor haar. Zeg geen dingen die je tegen iemand zou zeggen waarbij een dierbare net is overleden – ‘Er komt vast wel weer een nieuwe, gelukkig was het nog vroeg, het was Gods plan’ – deze vrouw is in rouw en wil alleen maar troost en liefde en begrip. Nuanceren en hopen komt later wel weer.