Geboorteverhaal Zonne

4/06/2022

by

Laurien Blom

De geboorte van Zonne. Wat een prachtig verhaal is dat. Ik dook in mijn lichaam, volgde het en bracht mij Zonne. Dat is een van de eerste zinnen die ik schreef over deze geboorte en me bijbleef. Want zo heb ik ervaren. Zo heb ik het gevoeld, beleefd. En zo wil het vertellen. Hier voor jou, om te lezen, geinspireerd te raken, verwonderd te zijn over dat wat geboorte is.

41 weken

Op zondag 28 november 2021 tik ik de 41 weken aan. 41 weken zwanger, 1 week na de uitgerekende datum. Ik houd niet van het begrip ‘overtijd’, ga liever uit van een termijn waarbinnen ik waarschijnlijk zal bevallen (37-42 weken) maar toch.. die 41 weken doet iets met me. Ik was er ergens wel vanuit gegaan dat ik deze keer de 41 weken wel ging halen en nu het zover is voel ik me moe, ongeduldig en uitgezwangerd. Baby – I am ready for you! Ik geniet ook nog wel echt van mijn zwangere lichaam. Misschien is het wel de laatste keer, bedenk ik me geregeld, en geniet daardoor extra van de schopjes, bewegingen, de bolling in mijn buik. Leven in mijn buik dragen, wat een eer, wat een voorrecht, wat een zegen.

De maandag erna ga ik naar de voetreflexoloog voor een ‘overtijd’ behandeling. Bij Roza heb ik dit ook gedaan toen ik rommelende weeën had en ben de dag erna bevallen. Baadt het niet dan schaadt het niet, geeft het juist ontspanning en de helft ervan wordt toch vergoed. Het is een heerlijke behandeling, ik ontspan ervan en vervolgens komen s ’avonds even alle emoties eruit. Ik ben moe, het zat en wil mijn baby zo graag ontmoeten.

strippen

Dinsdag komt mijn verloskundige (Daniëlle) om te kijken of ze mij kan strippen. Aan de ene kant wil ik heel graag ‘zo natuurlijk mogelijk’ bevallen en zie ik strippen wel als een lichte interventie. Aan de andere kant ben ik moe, het wachten zat en wil ik heel graag thuis bevallen en niet de 42 weken aantikken. Danielle komt langs rond 12 uur en na gezellig gekletst te hebben onderzoekt ze of er gestript kan worden. We hebben afgesproken dat ze het alleen doet als het al een beetje week en open voelt en de kans groot gaat zijn dat het zin heeft. Gelukkig voelt het al week, heb ik al een cm ontsluiting en dus doet ze een strippoging! We voelen allebei dat er wat gebeurt wanneer ze dat doet dus we hebben goede hoop.

We zeggen gedag, Danielle zegt dat ik nog maar even lekker moet gaan wandelen om de weeën nog meer op te wekken. Het regent en ik ben moe want ik slaap al dagen slecht dus ik duik lekker mijn bed in met een serie. Ergens heb ik wel het gevoel dat er iets aan het rommelen is in mijn buik en rond 3 uur voel ik een eerste wee. Tot nu toe had ik alleen nog maar harde buiken gehad maar geen voorweeën dus ik zie dit als een heel goed teken! Na een uur nemen ze al wat toe in frequentie en om 5 uur loop ik met mijn bevaltas naar beneden waar Alex staat te koken: ik voel ik aan alles dat het gaat beginnen! De weeën komen steeds korter op elkaar en worden intenser dus we besluiten om half 6 mijn ouders te bellen om Roza op te komen halen. Ik voel dat het snel kan gaan (was bij Roza ook het geval) en wil niet dat het tussen 6 en 7 dan straks stressen is, het bad moet namelijk ook nog opgezet worden en Roza gaat om 7 uur altijd naar bed.

het is begonnen!

We eten nog gezellig met z’n drietjes terwijl de weeën in mijn buik toenemen. Roza wordt opgehaald en Alex zet het bad op. Vanaf 6 uur worden mijn weeën regelmatiger en om kwart voor 7 besluit ik de verloskundige te bellen. Ik vind het eigenlijk nog prima te doen, maar aangezien de weeën regelmatig zijn wil ik ze toch even op de hoogte brengen. Omdat het sinds 3 uur al rommelt en nu ook regelmatig is lijkt het Danielle goed dat ze mijn kant opkomt.

Ik zit op handen en knieën op de bank, hang over de rand en adem diep in en uit tijdens de weeën. Ik gebruik de 6-8 ademhaling die ik in mijn eigen zwangerschapsyoga-cursus uitleg en het lukt me heel goed om de weeën daarmee te verwelkomen. Ik puf ze niet weg, maar probeer er juist echt in mee te gaan! Te ‘zijn’ op dat moment met het discomfort, het ongemak en mijn kindje wat bijna gaat komen. Ik vond het altijd raar als ik las dat vrouwen zich open voelden gaan ‘down there’. Maar nu ik daar zo zit, hangend en bewegend met mijn heupen op de bank, voel ik het. Ik voel mijn baarmoedermond opengaan, ik voel ruimte komen, ik voel het kindje dieper zakken. Zo bijzonder vind ik dit gevoel. Ik sta zó erg in contact met mezelf, mijn lijf en mijn baby. Ik zit lekker in mijn eigen bubbel maar klets tussen de weeën door ook nog gezellig met Alex en Danielle wanneer die gearriveerd is.

actieve fase

Zodra Daniëllee er is om kwart over 7 en ze mij een wee ziet opvangen zegt ze dat ik al lekker op weg ben. Ik heb besloten dat ik het liefst niet getoucheerd wil worden, dus ik vertrouw op mijn lichaam en op haar observering van hoe ver ik ongeveer ben. Actieve fase, dat sowieso!

Ik mag lekker het bad in en oh wat vind ik dat toch een zaligheid! Meteen voel ik verlichting, mijn lichaam warmt lekker op door het warme water en de scherpe kantjes van de weeën zijn er nog meer af. Ik zeg tegen Daniëlle dat het wel lijkt alsof mijn weeën afnemen, maar dat is gewoon de werking van het warme water concluderen we later.

Het gaat namelijk snel! Ik maak nog een selfie samen met Alex, neem rond 8 uur even de tijd om bewust naar binnen te keren, te genieten van de muziek, God te danken en te connecten met het meisje in mijn buik en zo’n 10 minuten daarna voel ik persdrang opkomen. Alsof een oerkracht je lichaam overneemt en je niks anders kan dan het volgen, dat is hoe ik persdrang zou omschrijven. Ik hang tijdens de weeën aan de rand van het bevalbad en voel tussen mijn benen met mijn hand. Ik ga met een vinger naar binnen en voel daar een hoofdje! Zoals Danielle het omschrijft voel ik waarschijnlijk daaromheen nog de vliezen. Wow, een hoofdje! Ze komt, ze komt! Niet lang meer, nog even doorbijten. Nog even zuchten, nog even persen, nog even.. dan is ze er. Wat een anticipatie, verwachting, verwondering en hectiek. Dat ook.

rust in de onrust

In mijn hoofd is het onrustig, weet ik even niet wat ik moet doen. De verloskundigen (Anne is er ondertussen ook bij, ze hadden precies dienstwissel tijdens mijn bevalling) moedigen me aan, zeggen dat het er supergoed uitziet, dat ik waarschijnlijk volledige ontsluiting heb en dat ik mee mag persen wanneer ik het niet meer tegen kan houden. Ik zoek welke houding fijn is, ik vraag om advies en krijg terug dat ik lekker mijn lichaam mag volgen. Het doet pijn, de druk, het gaat snel en ik voel alsof ik de controle verlies. Ik voel een plopje, de vliezen zijn gebroken en daarna gaat het nog sneller. Ik draai toch op mijn rug en Anne zegt dat ik even goed moet luisteren. Dat er even rust en pauze moet komen zodat ze rustig geboren zal worden.

luisteren

Ik luister en weet dat het einde er is. Dat ik bijna die prachtige baby op mijn borst heb liggen. Dat ik nog even door de pijn heen moet en dat het dan over is. Ik lig ontspannend tegen de badrand aan, voel het hoofdje tussen mijn benen en voel de brandende pijn van het staande hoofdje. De wee is weg, ik haal een paar keer diep adem en zoek de rust en ontspanning op. Ze is er bijna, ze is er bijna. Ik houd haar hoofdje vast, geniet nog heel even van het moment dat ze binnen in mij zit. Het gaat zo snel, bijna moet ik haar los gaan laten, bijna verwelkomen we haar in de wereld. Bij de volgende perswee pers ik mee, voel ik hoe haar hoofdje geboren wordt, helpt Anne met de schoudertjes en voel ik hoe haar lijfje vervolgens naar buiten komt. Ik pak haar vast, Alex helpt en langzaam tillen we haar samen uit het water en leggen we haar op mijn borst. Ze is er!

ze is er!

Wel tien keer zeg ik huilend tegen haar; Je bent er, je bent er! Eindelijk, je bent er! Ik bedwelm haar met kusjes en knuffels en warmte en liefde. Je bent er! Oh men wat heb ik hiernaar uitgekeken! Het duurt even voordat Zonne reageert, dit gebeurt wel vaker bij badbevallingen. Anne voelt de spierspanning en na 1 minuutje begint Zonne met huilen.