Deze blog schreef ik in 2018, tijdens het jaar dat ik in Thailand woonde samen met Alex. Ik leefde mijn droom, namelijk wonen en werken in het buitenland, maar merkte ook dat ik niet helemaal op mijn plek zat. Dat ik zocht naar meer voldoening, een volgende stap, naar rust over de plek waar ik was. Ik las in die periode het boek ‘ Duizendmaal dank’ van Ann Voskamp en deelde in deze blog hoe on point het lezen van dit boek was in een tijd van verlies, zoeken en vinden.

Ik besloot mijn zoektocht naar dankbaarheid te starten met het lezen van het boek Duizendmaal dank van Ann Voskamp (in het Engels ‘A thousand gifts’). Ik had er meerdere positieve verhalen over gehoord en had het gevoel dat dit mij eens wel eens heel erg kon gaan helpen in mijn zoektocht. Wat ik nog niet wist toen ik deze zoektocht naar dankbaarheid startte, was dat ik het deze maand, januari, verrekte nodig ging hebben. Waar ik in december nog heerlijk op het strand lag te genieten van de mooie woorden van Ann Voskamp over dankbaar zijn, juist ook in moeilijke tijden, werd ik in januari overvallen met die moeilijke tijden. Het bleef dus niet alleen bij lezen over hoe dankbaarheid je mindset, je levensvreugde en je dagelijks leven kan beïnvloeden en veranderen, maar mocht (of moest) ik het de afgelopen weken ook in de praktijk brengen en op een hele bijzondere (en niet makkelijke) manier ervaren. Afgelopen maand was een pittige en verdrietige maand, waarin ik emoties voelde die ik nog nooit eerder voelde en alles door elkaar heen naar boven kwam. Juist in deze emotionele rollercoaster speelde dankbaarheid een grote rol. Soms moest ik er bewust voor kiezen en soms overviel het me, juist in het grootste verdriet.

Verhuizen naar de andere kant van de wereld, daar een leven opbouwen en je vrienden en familie niet direct om je heen hebben is verre van makkelijk. We zijn de honeymoon -alles is leuk en spannend- fase voorbij en deze maand kwamen de cultuurverschillen even iets te veel op me af. Halverwege de maand werd ik overvallen met heimwee gevoelens. Ik heb echt in alle serieusheid tegen Alex gezegd: ‘ik wil naar huis’. En dat is niet a-la-Laurien, die eigenlijk nooit echt mensen mist en het heerlijk vindt om haar eigen plan te kunnen trekken zonder dat iedereen zich ermee bemoeit. Door alle cultuurverschillen en interculturele communicatie die soms best wat energie kosten was ik er helemaal klaar mee. Ik miste mijn vrienden, mijn familie, het gewoon even kunnen koffie drinken met mensen die me lief zijn en je kunnen uitdrukken in je eigen taal en je eigen gebruiken. Ik had heimwee. Ik schreef het van mij af op mijn persoonlijke Instagram, deelde het met vrienden en familie en zocht op internet naar praktische oplossingen bij heimwee. Ik maakte bewuste stappen om te investeren in de mensen die ik hier wel om me heen heb; ons fantastische team waarmee we samenwerken. Ik besloot om meer leuke dingen met hen te doen, assertief te zijn om hen beter te leren kennen en me ook te verheugen in de dingen van het hier en nu. Ik koos hierin bewust dankbaarheid. Om dankbaar te zijn voor de mensen om me heen, mij te richten op het positieve en van hieruit te leven. Al heel snel merkte ik dat dit, samen met meer tijd voor rust, een hele positieve uitwerking op me had. Het verlangen naar mijn vrienden en familie in Nederland was niet weg, maar niet meer zo prominent aanwezig en het stal mijn vreugde niet meer.

Helaas was dit niet het enige wat ik afgelopen maand meemaakte, want 2 weken na mijn heimwee uitbarsting kwamen we erachter dat we zwanger waren en kregen we 3 dagen later te maken met een hele vroege miskraam. Hoewel ik er een paper over schreef in mijn eerste jaar Theologie en ik van meerdere mensen om mij heen over deze ervaring gehoord had; je kan je niet voorstellen hoe het is om dit mee te maken. Al was het nog maar heel pril en kwetsbaar en al wisten we dat de kans er was (10 procent van de zwangerschappen eindigt in een miskraam); het verdriet en de teleurstelling die je grote vreugde, blijdschap en voorzichtige plannen voor de komende maanden wegrooft is niet te beschrijven. Die eerste dagen waarin mijn lichaam afscheid aan het nemen was van het jonge leventje dat in mij was gegroeid waren zwaar en verdrietig. En toch kwam daar ook heel veel dankbaarheid. In die dagen mocht ik de kracht van dankbaarheid zo diep ervaren en kwam er door dankbaarheid hoop en moed.

Ten eerste kwam daar dankbaarheid voor mijn fantastische man. In die pure rouw, in dat verdriet voor wat niet meer was, ervoer ik zoveel blijheid en bovennatuurlijke dankbaarheid voor Alex en alles wat hij voor mij is. Ik werd overspoeld met liefde voor hem en het verzachtte de pijn en de onzekerheid van het verlies. Juist op dat moment dat ik het gevoel had dat de grond onder mijn voeten werd weggevaagd, waarin het voelde alsof ik alle controle verloor en mijn grootste verlangen van mij af werd genomen ervoer ik zo’n blijdschap voor dat wat ik wel heb; een geweldige liefdevolle levenspartner, mijn maatje voor het leven. Juist in het moment dat het leek alsof ik met lege handen overbleef, openden mijn ogen zich voor de rijkdom die ik bezit. Het ervaren van deze intense dankbaarheid in zo’n donkere periode was echt het mooiste cadeautje en maakte dat de pijn draagbaarder was.

Hoewel de dankbaarheid voor Alex echt een dankbaarheid was die ik ontving en niet bewust zelf voor koos, mocht ik de dagen erna ervaren hoe je soms ook bewust voor dankbaarheid mag kiezen. Al vrij snel waren we dankbaar dat mijn lichaam zelf al zo vroeg aanvoelde dat het niet goed zat en ons niet nog weken in de waan liet. Dankbaar dat we in ieder geval weten dat we zwanger kunnen worden. Dankbaar dat we vruchtbaar zijn. Dankbaar dat we een team om ons heen hebben die ons troost, vaderlijke en moederlijke knuffels geeft, ons bemoedigt en met ons bidt. In die dagen merkte ik haast per uur hoe het focussen op deze punten mij hoopvoller maakte, mijn perspectief veranderde en hoe ik door deze dankbare houding vreugde mocht vinden in de pijn. De tweede dag ging ik met een heel erg vredig gevoel slapen en stond ik de derde dag hoopvol en dankbaar naast mijn bed. Niet dat de pijn weg was en er geen plek meer voor was, maar juist dat in het rouwen en verdriet er plek was voor dankbaarheid.

Ik merkte na een aantal dagen echter ook dat ik moest oppassen dat mijn dankbaarheid niet een cover werd voor mijn verdriet. Voor Alex is het bijvoorbeeld makkelijker om deze gebeurtenis te verwerken, is rationeler en kan zich makkelijker weer richten op de toekomst. Ik heb dan de neiging om dit te volgen, mij groot te houden en mij volledig te focussen op de hoop die we in de toekomst hebben. Af en toe moet ik mezelf dan terugroepen en mezelf eraan herinneren dat ik anders voel, anders denk en anders verwerk. Dat ik gewoon (minstens) een huilbui per dag nodig heb om te rouwen, dat ik naast mijn dankbaarheid en hoop ook die rouw en verdriet nu mag (en moet!) voelen om deze miskraam te verwerken. Dankbaarheid vervangt het verdriet niet en dankbare mensen mogen nog steeds verdriet hebben!

Wat ben ik dankbaar dat ik dit boek mocht lezen voor en tijdens deze moeilijke periode in mijn leven. Ik ben dankbaar dat ik dankbaarheid mocht ervaren in deze donkere dagen. De komende weken en maanden zullen niet makkelijk worden en er zullen ongetwijfeld momenten zijn waarin ik me wil opsluiten in mijn kamer, mijn tranen de vrije loop wil laten gaan en mij wil verliezen in denken aan wat ik verloren ben. En toch wil ik ervoor kiezen, proberen te strijden om in plaats daarvan mijn ogen te richten op wat ik wel heb. Om stil te staan bij de dagelijkse cadeautjes die God geeft, mij te verheugen in de mooie dingen die ik mee mag maken en mijn vertrouwen te leggen in mijn Schepper. Hij heeft ons en de toekomst in Zijn hand en dat is de veiligste plek die ik kan bedenken.

‘Are your ways My ways, child? Can you eat My manna, sustain on My mystery? Can you believe that I tenderly, tirelessly work all for the best good of the world — because My flame of love for you can never, ever be quenched?’

                                           A thousand gifts – Ann Voskamp

Benieuwd geworden naar het boek van Ann Voskamp?  Het is echt een aanrader. Een poëtisch geschreven boek over hoe zij zelf worstelde met het lijden in haar leven en hoe Jezus haar liet zien hoe je met een dankbare houding het leven mooier en draaglijker maakt. Je kunt hem via deze link voor 17,50 bestellen in het Nederlands.

*Met het kopen van het boek via deze link ondersteun je RIVERBLOOM, bedankt daarvoor!